Op vrijdag 17 mei hebben mensen met een handicap energierepen uitgedeeld aan voorbijgangers in Antwerpen, Gent, Leuven, Turnhout, Brugge en Hasselt. Dit om symbolisch duidelijk te maken dat het hen veel energie kost om deel te nemen aan de samenleving.
Deze actie maakt deel uit van de campagne ‘Da kan toch nie’, die wij samen met zes andere organisaties hebben opgezet. Samen roepen we de komende Vlaamse regering op om een inclusievere samenleving te creëren, vrij van drempels.
De mensen die een energiereep aannamen en onze motivatie hoorden, waren geschokt, vooral toen ze de persoonlijke verhalen van onze ambassadeurs Jonas, Joyce en Nick hoorden.
Jonas praat moeilijk en is slecht te been, waardoor hij vaak in een rolstoel zit. “Hoewel mijn ouders me altijd hebben ondersteund, ben ik vastberaden om zelfstandig te zijn, zonder voortdurend hulp te moeten vragen. Ik vroeg een persoonsvolgend budget aan, maar na 4 jaar sta ik nog altijd op een wachtlijst. Daarom kan ik geen assistentie inschakelen en moet ik mijn plan trekken. Ik ben ’tegen wil en dank’ eeuwige student, , omdat de studentenfaciliteiten in Leuven op mijn noden zijn afgestemd. Maar eigenlijk wil ik gewoon alleen gaan wonen en werken.”
Joyce heeft dwerggroei. “Ik stuit elke dag op letterlijke, fysieke drempels. Ongelooflijk veel zaken staan te hoog voor mij, waardoor ik continu hulp moet vragen. Zeker nu alsmaar meer zaken geautomatiseerd zijn, zoals betalen in een winkel, of eten bestellen in sommige restaurants. In 2019 kon ik zelfs niet aan de computers in het stemhokje, maar het hokje voor mensen met een handicap was enkel voor wie in een rolstoel zit. Na wat discussie mocht het uiteindelijk toch, maar die dagelijkse strijd geeft me wel het gevoel dat ik nergens welkom ben.”
Nick heeft dyspraxie, waardoor zijn fijne motoriek aangetast is. “De meeste mensen merken niet eens dat ik een handicap heb, maar dat zorgt meteen ook voor veel onbegrip en gebrek aan respect. Zeker ook op de arbeidsmarkt. Al meer dan 20 jaar probeer ik tevergeefs een baan in loondienst te vinden. Ik heb in verschillende sectoren gewerkt en was altijd open over mijn handicap. Ik start altijd met veel enthousiasme, maar als ik na een tijdje op mijn beperkingen stuit, volgt er onbegrip en zelfs pestgedrag. Door de vele teleurstellingen heb ik de reguliere arbeidsmarkt achter me gelaten en werk ik als vrijwilliger. Maar het blijft wrang.”
Iedereen heeft het recht om zelfstandig te wonen, te werken en actief deel te nemen aan onze samenleving. Helaas blijft dit voor veel mensen met een handicap een onbereikbaar ideaal. Daarom is deze campagne nu meer dan ooit nodig. Niet alleen in aanloop naar de verkiezingen op 9 juni, maar ook in de periode daarna. We doen een dringende oproep aan alle beleidsmakers om serieus werk te maken van een inclusievere samenleving.
Meer informatie:
Over deze campagne: www.dakantochnie.be
Link naar het memorandum: www.dakanwel.be
